कथा [फक्त मनोरंजनासाठी! ]

 फक्त गंमत म्हणून !

            एप्रिलचा हा तेजस्वी सनी दिवस होता आणि मला शाळेत उशीर झाला. माझ्या घाईत मला तारखेचे महत्त्व कळले नाही. मी वर्गात प्रवेश करताच माझ्या शिक्षकांनी माझ्याकडे कठोरपणे पाहिले, पण काही बोलले नाही. मला माहित आहे की वर्गात आदल्या दिवशी घडलेल्या गोष्टीमुळे ती माझ्यावर रागावली होती. शिक्षक थोडा वेळ वर्गातून बाहेर गेला होता आणि शुभाने फक्त गंमत म्हणून मला चिमटा काढला होता. मी वेदनांनी किंचाळलो. तेव्हाच शिक्षक आत गेले आणि मला तिच्या मनाचा एक चांगला तुकडा दिला. तिने मुख्याध्यापकास खबर देण्याची धमकीही दिली.

                लंच ब्रेक दरम्यान वर्गाची प्रमुख मुलगी माझ्याकडे आली आणि म्हणाली, "सुमिता, मुख्याध्यापिका तुला लगेच ऑफिसमध्ये बघायची आहे."

मी घाबरून गेलो होतो. हा हिशेब घेण्याची वेळ होती.

भीतीने थरथर कापत मी ऑफिसमध्ये गेलो आणि ठोठावले.

"आत या," मी मुख्याध्यापकाचा तीव्र आवाज ऐकला.

         मी वेगळ्या प्रकारे फिरलो. "हो सर" मी म्हणालो, माझा आवाज चिंताग्रस्त होत आहे, "तुम्ही मला बोलावले,"

          "तू सुमिता आहेस ना?" मी माझ्या डोक्याला होकार दिला. "नाही, मी तुला कॉल केला नाही. तुला ती कल्पना कशी दिली?"

"पण .... पण .... आरती, मुख्य मुलगी मला म्हणाली ...."

 "मुला," त्याचा आवाज रागाने उठला, "तुला माहित नाही काय की आज एप्रिल फूलचा दिवस आहे?

आपण एक मूर्ख केले गेले आहे. आरतीला बोलावून घेण्यास आणि तिचे एप्रिल फूल चे विनोद माझ्या कार्यालयातून दूर ठेवण्यास सांगायला मला चांगले मन आहे. "

            "सॉरी, सर" मी म्हणालो आणि लज्जित आणि रागावले. माझे सर्व मित्र हॉलमध्ये थांबले होते आणि ओरडत होते. "एप्रिल फूल, एप्रिल फूल" त्यांनी ओरडले. थोड्या काळासाठी मी रागावले, परंतु नंतर अचानक मला परिस्थितीचा विनोद दिसला आणि हसू लागले. मला इतका दिलासा मिळाला की परिस्थिती जशी मी कल्पना केली होती तितकी गंभीर नव्हती.

कथा [संतप्त शब्दांनी कायमचे चट्टे सोडले]

 एकदा एक लहान मुलगा होता ज्याचा स्वभाव खूप वाईट होता. बरेच विचार केल्यावर, एक दिवस, वडिलांनी त्याला नखेची पिशवी दिली आणि सांगितले की प्रत्येक वेळी तो आपला स्वभाव गमावतो, तेव्हा त्याला कुंपणात खिळा लावावा लागला.

       पहिल्या दिवशी मुलाने त्या कुंपणात 37 खिळे ठोकले.

       हळू हळू मुलाने त्याचा स्वभाव नियंत्रित करण्यास सुरुवात केली. पुढच्या काही आठवड्यांत, त्याने कुंपणात हातोडा घालत असलेल्या नखांची संख्या हळूहळू कमी झाली. त्या मुलाला कळले की कुंपणात हातोडी घालण्यापेक्षा त्याचा स्वभाव नियंत्रित करणे सोपे आहे.

        शेवटी मुलाला त्याचा स्वभाव अजिबात गमावला नाही हे समजले. शांत अभिमानाने त्याने हे आपल्या वडिलांना सांगितले. तथापि, वडिलांनी सुचवले की मुलाने आता आपला राग आपल्या नियंत्रणाखाली ठेवला पाहिजे यासाठी दररोज नेल काढावी.

       दिवस निघून गेले आणि शेवटी तो तरुण मुलगा त्याच्या वडिलांना सांगू शकला की सर्व नखे काढून टाकली गेली आहेत. त्यानंतर वडिलांनी मुलाचा हात धरला आणि कुंपणाकडे नेले.

   "मुला, तू चांगले केलेस पण कुंपणातील छिद्रे पाहा. कुंपण कधीच सारखा होणार नाही. जेव्हा तू रागाने बोलतोस तेव्हा ते या प्रमाणेच डाग सोडतात. आपण एखाद्या माणसाला चाकू घालू शकता. आणि ते काढा. आपण किती वेळा 'आय एमएम सॉरी' म्हणाल हे पटत नाही, जखम नेहमीच राहील. "

       मुलाला हे समजले की क्षणी उष्णतेत गोष्टी सांगण्याने नंतर पश्चात्ताप होईल. जीवनात अशा काही गोष्टी आहेत ज्या आपण परत घेऊ शकत नाही.

                      चिडचिडे शब्द कायमचे चट्टे सोडतात

      एका मनुष्याने आपल्या मुलाला, ज्याला वाईट स्वभाव, नखेची पिशवी दिली होती. त्याने मुलाला रागावले की प्रत्येक वेळी कुंपणात नखे हातोडायला सांगितले. पहिल्या दिवशी मुलाने कुंपणात 37 नखे मारली. त्याचा स्वभाव पूर्णपणे नियंत्रणापर्यंत हळूहळू नखांची संख्या कमी होत राहिली. मुलाने हे अभिमानाने आपल्या वडिलांना सांगितले. प्रत्येक वेळी रागावर नियंत्रण ठेवून वडिलांनी मुलाला नखे ​​काढायला सांगितले. दिवस गेले आणि मुलाने वडिलांना सांगितले की सर्व नखे काढून टाकल्या आहेत. वडिलांनी आपल्या मुलाचे कौतुक केले, परंतु छिद्र अद्याप दिसत असल्याचे निदर्शनास आणून दिले. त्याच प्रकारे. गोष्टी रागाने म्हणाल्या, कायम चट्टे सोडा.

(कथा [संपत्ती, यश किंवा प्रेम? ] 2019)

 एक बाई तिच्या घराबाहेर आली आणि तिच्या समोरच्या अंगणात तीन पांढर्‍या दाढी असलेले तीन म्हातारे दिसले. तिने त्यांना ओळखले नाही. ती म्हणाली, "मला वाटत नाही की मी तुला ओळखतो, परंतु तुला भूक लागली पाहिजे. कृपया आत या आणि आमच्याबरोबर जेवा."

           "घरातील माणूस घरी आहे का?" त्यांनी विचारलं. "नाही," ती म्हणाली, "तो बाहेर आहे."

             "मग आम्ही आत येऊ शकत नाही," त्यांनी उत्तर दिले.

            संध्याकाळी तिचा नवरा घरी आला तेव्हा त्याने तिला घडलेले सर्व सांगितले.

"जा मी त्यांना घरी असल्याचे सांग आणि त्यांना आमंत्रित करा," तो म्हणाला.

               त्या बाईने बाहेर जाऊन पुरुषांना आत बोलावले.

              "आम्ही एकत्र घरात जात नाही," ते उत्तर दिले.

              " अस का?" तिला जाणून घ्यायचे होते.

              एका म्हातार्‍याने "त्याचे नाव संपत्ती आहे" असे स्पष्टीकरण केले आणि तो एका मित्राकडे इशारा करुन म्हणाला आणि दुसर्‍याला इशारा करुन म्हणाला, "तो यशस्वी आहे. आणि मी प्रेम आहे." मग तो पुढे म्हणाला, “आता आत जा आणि आपल्या घरात आपल्यापैकी कोणाला पाहिजे असे आपल्या पतीशी चर्चा कर.”

                त्या बाईने आत जाऊन आपल्या नव husband्याला काय सांगितले ते सांगितले. तिचा नवरा आनंदासाठी स्वत: च्या बाजूला होता. "किती छान आहे," त्याने उद्गार काढले. "तसे झाले आहे म्हणून आपण वेल्थला आमंत्रित करू जेणेकरुन आपले घर सर्व प्रकारच्या संपत्ती आणि विलासनात भरले जाईल."

              त्याची पत्नी मात्र सहमत नव्हती. "माझ्या प्रिय, आम्ही यशाचे आमंत्रण का देत नाही?"

पुढच्या खोलीत त्यांची सून ही संभाषण ऐकत होती.

              "प्रेमाला आमंत्रित करणं बरं नाही का? मग आपलं घर प्रेमाने भरुन जाईल!"

              आपल्या मेहुण्याला आपल्या वर्षापेक्षा जास्त शहाणे समजणे म्हणजे या वृद्ध व्यक्तीने आपल्या बायकोला सांगितले की, "बाहेर जा आणि प्रेमला आमच्या पाहुणे म्हणून बोलवा."

              ती बाई बाहेर गेली आणि तीन म्हातार्‍यांना विचारले, "तुमच्यापैकी कोण प्रेम आहे? कृपया आत या आणि आमच्या पाहुणे म्हणून जा." प्रेम उठले आणि घराकडे चालू लागले.

इतर दोघेही उठून त्याच्यामागे गेले.

                    आश्चर्यचकित होऊन त्या महिलेने वेल्थ अँड सक्सेसला विचारले, "मी फक्त प्रेमाला आमंत्रित केले. तुम्ही आत का येत आहात?" वृद्धांनी एकत्र उत्तर दिले: "जर आपण वेल्थ किंवा सक्सेसला आमंत्रित केले असते तर आमच्यातील दोघेही बाहेर राहिले असते, परंतु आपण जिथे जिथे जिथे जिथे जिथे जिथे जिथे जिथे तिथे गेला तेथे आपण प्रेम आमंत्रित केले आहे. जिथे जिथे प्रेम आहे तेथेच संपत्ती देखील आहे. आणि यश! "

"कृपया आत या आणि खायला द्या." 'मी घरी आहे त्यांना सांगा आणि त्यांना आमंत्रित करा.' "मग आपलं घर प्रेमाने भरुन जाईल. ' "जिथे जिथे प्रेम आहे तिथेच संपत्ती आणि यश देखील आहे!"

तिन्ही वृद्धांनी घरात प्रवेश करण्यास नकार दिला. तिन्ही वृद्धांनी पती परत येण्याची वाट धरली. या तिघांनीही त्या महिलेला व तिच्या नव husband्याला घरात कोणाकडे यावे याची निवड करण्यास सांगितले. तिन्ही म्हातारे एकत्र घरात शिरले. आनंदासाठी स्वत: शिवाय, तिच्या वर्षांपेक्षा शहाणा. मग आम्ही आत येऊ शकणार नाही. आवश्यक / शक्यता.

मी नक्कीच प्रेम निवडतो. जेव्हा आपण एकमेकांवर प्रेम करतो, तेव्हा काळजी घेण्यास आणि आवश्यक वेळी इतरांना मदत करण्याकडे वळते. परिणामी, आपल्या अवतीभवती असणा basic्यांना मूलभूत गरजांची कमतरता नसते आणि प्रत्येकजण इतरांच्या मदतीने ज्या गोष्टीची इच्छा बाळगतात ते साध्य करण्यास सक्षम असतो. अशा प्रकारे संपत्ती आणि यश आपोआप येते.

                              संपत्ती, यश की प्रेम?

एका महिलेने तिच्या समोरच्या अंगणात लांब पांढर्‍या दाढी असलेल्या तीन जुन्या अनोळखी लोकांना पाहिले. तिने त्यांना घरी जेवायला बोलावले. तिचा नवरा घरी नसल्यामुळे त्यांनी नकार दिला. तिचा नवरा घरी आल्यावर ती तिच्याशी बोलली आणि त्यांना पुन्हा आमंत्रित केले. ते एकत्र घरात जात नाहीत असे म्हणत त्यांनी नकार दिला. एका व्यक्तीने तिला त्यांची नावे 'वेल्थ' सांगितली. 'यश' आणि 'प्रेम'. तिच्या नव husband्याने आनंदाने तिला केवळ 'वेल्थ' मध्ये आमंत्रित करण्यास सांगितले. पत्नीने असा युक्तिवाद केला की तिला 'यश' यावे अशी इच्छा आहे, तथापि, त्यांच्या हुशार मेहुणीने सुचवले की त्यांनी 'प्रेम' ला आमंत्रित केले आहे. त्यानंतर बाईंनी 'लव्ह' मध्ये येण्यास सांगितले. तो घराकडे निघाला आणि इतर दोघे त्याच्यामागे गेले. त्या लेकीला आश्चर्य वाटले की तिघेही आत आले. पुरुषांनी समजावून सांगितले की जिथे जिथे तिथे 'प्रेम' असते तिथे 'संपत्ती' आणि 'यश' देखील होते.

माती 2020

 माती

          मातीचे चार वेगवेगळे प्रकार आहेत. ते लॅटाइट माती, वालुकामय वाळवंट माती, काळी सुती माती आणि जलोदर माती आहेत. लॅटाइट मातीची निर्मिती सिलिका, मीठ, सेंद्रिय पदार्थ आणि 'सेस्क्वाओक्साइड्स' जमा झाल्यामुळे होते. दुसरीकडे वालुकामय वाळवंट माती वाराच्या कृतीमुळे तयार होते. आग्नेय खडकांचे यांत्रिक वेदरिंग केल्याने काळ्या सूती मातीची निर्मिती होते. नद्यांच्या साठवण प्रक्रियेतून प्राप्त झालेली श्रीमंत गाळाची जमीन सर्वात शेवटची पण नाही.

                                 (माती) मातीचे प्रकार

1. लॅटराइट माती 2. वालुकामय वाळवंट माती

Black. काळ्या कापूस माती All. जलोदर माती   

                                           निर्मिती

1. सिलिका, मीठ, सेंद्रिय पदार्थ आणि सेस्क्वाऑक्साइड्स जमा होण्यामुळे धुण्यामुळे.

2. वारा च्या कृतीमुळे.

3. आग्नेय खडकांचे यांत्रिक वेदरिंग

Rivers. नद्यांची साठवण प्रक्रिया

                                            मातीची धूप

कारणेः नैसर्गिक (हवा, पाणी, अग्नि) मानवनिर्मित (अत्यधिक लागवड)

प्रभावः पूर, नापीक जमीन.

प्रतिबंधः धरणे, समोच्च शेती.

                                               मातीची धूप

            मातीची धूप म्हणजे जमिनीची मौल्यवान माती घालणे. मातीची धूप हवा, पाणी किंवा आग यासारख्या नैसर्गिक एजंटांमुळे होऊ शकते. जेव्हा शेतकरी जास्त प्रमाणात शेती करतात तेव्हा त्याचे कारण मानवनिर्मित देखील असू शकते. मातीच्या धोक्याचे परिणाम धोकादायक आणि जीवघेणा आहेत. एकीकडे याचा परिणाम पूरात होऊ शकतो ज्यामुळे बर्‍याच लोकांचा मृत्यू होऊ शकेल आणि दुसरीकडे वानर जमिनी होऊ शकतात. पूर, दुष्काळ यांसारख्या आपत्ती टाळण्यासाठी आपण मृदाचा नाश रोखण्यासाठी प्रयत्न केले पाहिजेत. आम्ही योग्य ठिकाणी धरणे बांधून आणि समोच्च शेतीत सराव करून हे करू शकतो. तथापि, बरेच प्रतिबंध आणि उपाय आहेत. अशक्त मातीचा धूप कमी किंवा मर्यादित करू शकेल असे आचरण.

पुस्तकांचे मूल्य 2020

 पुस्तकांचे मूल्य

             आपल्या जीवनात पुस्तके महत्त्वपूर्ण भूमिका निभावतात. असे म्हणतात की "जेव्हा आपण एखादे पुस्तक उघडता तेव्हा आपण नवीन जग उघडता". त्यांच्याकडे ज्ञान, आनंदी जीवनाचे अंतर्दृष्टी, जीवनाचे धडे, प्रेम, भीती, प्रार्थना आणि उपयुक्त सल्ले आहेत. ते आमचे सर्वोत्तम सहकारी आहेत. पुस्तके खरोखरच आमचे मित्र आहेत.

                पुस्तके ज्ञानाचा खजिना आहे ज्या आम्हाला सर्व संभाव्य विषयांची माहिती देतात. आम्हाला महान उंचीवर जाण्याची प्रेरणा देण्याची शक्ती त्यांच्यात आहे; त्याच वेळी, ते आम्हाला भरपूर आनंद देतात. ते आम्हाला उन्हाळ्याच्या दिवसात थंड ठिकाणी किंवा हिवाळ्यातील मृत ठिकाणी गरम ठिकाणी नेऊ शकतात. ते आपल्याला हसवू किंवा रडवू शकतात. पुस्तके देखील अद्भुत शिक्षक आहेत; आपण आपल्या आसपासच्या लोकांकडून जे काही शिकतो त्यापेक्षा ते आपल्याला बरेच काही शिकवतात. सर्वात चांगली गोष्ट म्हणजे ते शिकणार्‍याला त्याच्या / तिच्या स्वत: च्या गतीने शिकण्याची परवानगी देतात. शेवटी, पुस्तके आपल्याला आपली आंतरिक सामर्थ्ये आणि कलागुण शोधून घेण्यास प्रवृत्त करतात आणि त्यायोगे आपण वापरु शकतो. आणखी पुष्कळ पुस्तके लिहिली जातील!

                                            एक पुस्तक बोलतो

जेव्हा तू मला मजल्यावर सोडतोस

मी वर गेलो आहे - माझ्या बाजूंना दुखणे आहे;

फाटलेली पृष्ठे मला विव्हळतात;

मला फेकले गेले तर मला चक्कर येते;

प्रत्येक चिन्ह आणि प्रत्येक डाग

माझ्या दु: खावर मला वेदना देतात;

कृपया, मला जर वाकवू नका

मला तुझ्याशी बोलायचे नाही;

पण आम्ही दोघेही एकत्र मैत्री करू.

जर आपण मला हवामानापासून संरक्षण दिले तर

आणि मला स्वच्छ ठेवा म्हणजे मी दिसावे

नीटनेटके, नीटनेटके आणि आनंदी पुस्तक.

माझी पुस्तके

मला माझी पुस्तके आवडतात.

ती घरे आहेत

राण्या व परियोंचे,

आणि नाइट्स आणि ग्नोम्स.

प्रत्येक वेळी मी वाचतो, तेव्हा मी कॉल करतो

मोठ्या किंवा लहान काही विचित्र व्यक्तीवर,

जे मनापासून स्वागत करतात

आणि मला त्याच्या वंडरलँडमधून नेईल.

प्रत्येक पुस्तक शहराच्या रस्त्यासारखे आहे

ज्यांच्या वळण मार्गावर मी भेटतो

नवीन मित्र आणि जुने जे हसतात आणि गातात

आणि मला साहसी करा!

जवान 2020

 जवान

               जवान हा भारतीय सैनिक आहे. तो सैन्यात, नौदल किंवा हवाई दलात नोकरीला आहे. त्याला लांब आणि कठोर प्रशिक्षण घ्यावे लागेल. तो बलवान, स्मार्ट, शूर आणि बुद्धिमान आहे. त्याला शिस्त व कर्तव्याची उत्सुकता आहे. तो आपल्या देशाचा सन्मान आणि स्वातंत्र्य टिकवण्यासाठी संघर्ष करतो. तो आपल्या मातृभूमीसाठी मरणार करण्यास तयार आहे. तो महान वीरता, देशप्रेम आणि धैर्य च्या कृत्ये perdorms.

            एक जवान मनाने आणि शरीरात जागरूक असेल. दहशतवादाविरूद्धच्या लढ्यात तो आघाडीवर आहे. सेवा आणि आत्मत्याग हे त्याचे वॉचवर्ड आहेत. खरंच, तो आपल्या देशाच्या हितासाठी स्वत: ला बलिदान देण्यासाठी तयार आहे. शांततेच्या काळातही जवान देशाची सेवा करतो. जेव्हा पूर, वादळ किंवा भूकंप यासारख्या नैसर्गिक आपत्ती येतात तेव्हा तो तेथे मदत करणारा आहे. बर्‍याचदा कर्तव्याच्या ओघात तो जखमी होतो आणि कधीकधी अपंग होतो किंवा कृतीत आंधळा असतो, परंतु धैर्याने आणि धैर्याने त्याने त्याचे नशिब भोगले.

           त्याच्यासाठी आपण शक्य तितके केले पाहिजे. आपण त्याचे आभारी असले पाहिजे. त्याच्या हितासाठी उदारपणे योगदान देऊन आपण कृतज्ञता व्यक्त केली पाहिजे. आपण त्याच्याकडून शिस्त व निःस्वार्थीचे उदात्त गुण शिकले पाहिजे.

माझा छंद - वाचन 2020

 माझा छंद - वाचन

             छंद म्हणजे आवडती क्रियाकलाप, हॉबीट किंवा एखाद्या व्यक्तीची निवड जे तो / ती तिच्या / तिच्या मोकळ्या वेळात आनंद आणि आनंद घेण्यासाठी नियमितपणे करतो. मला चित्रकला, छायाचित्रण, ट्रेकिंग, गाणी ऐकणे आणि वाचणे यासारखे काही छंद आहेत. पण वाचन हा माझा आवडता छंद आहे. जेव्हा मी दहा वर्षांचा होतो तेव्हा वडिलांनी मला माझ्या 10 वाढदिवशी 10 पुस्तके भेट दिली. मी त्यांना वाचले आणि तेव्हापासून मी कधीही मागे वळून पाहिले नाही. मी वाचनावर गेलो.

           वाचन हा एक उत्तम छंद आहे कारण यामुळे माझ्या नित्य जीवनात विविधता आणि आकर्षण येते. मी वर्तमानपत्रे, बातम्या, कादंब .्या, सामान्य ज्ञान पुस्तके किंवा कोणत्याही चांगल्या लेखकाद्वारे लिहिलेले कोणतेही ज्ञानी पुस्तक, मासिके आणि माझ्या मोकळ्या वेळात मला आवडलेल्या इतर कोणत्याही गोष्टी वाचत आहे. या छंदातून मला बरेच फायदे मिळतात. जेव्हा मला कंटाळा येतो किंवा कंटाळा येतो तेव्हा पुस्तके मला रीफ्रेश करतात. ते माझे कधीही अयशस्वी होणारे मित्र आहेत. वाचनामुळे मला बर्‍याच माहिती, ज्ञान आणि करमणूक मिळते.

             शाळेच्या दिवसांवर मी तासभर वाचन केले, परंतु शनिवार व सुट्टीच्या दिवशी मी बरेच वाचतो. आमच्या शाळेच्या ग्रंथालयात वाचण्याचा मला आनंद आहे. मी मराठी ग्रंथसंग्रामलयातही सामील झालो आहे. मी तिथे वाचतो आणि कधीकधी घरी वाचनासाठी पुस्तके घेऊन आलो.

            मला ऐतिहासिक कथा, चरित्रे, कादंब .्या, विनोदी पुस्तके, मासिके, वर्तमानपत्रे आणि सर्व प्रकारचे चांगले साहित्य वाचायला आवडते. मी काही गंभीर प्रकारची पुस्तकेसुद्धा वाचली. म्हणून प्रत्येक वाढदिवशी मला माझ्या पालकांकडून भेट म्हणून 'एक पुस्तक' मिळते. या सवयीमुळे मला जगाच्या चमत्कार, अवकाश आणि बरेच काही शिकायला मिळते. अशी पुस्तके विचारांना अन्न देतात. ही पुस्तके माझे मित्र, मार्गदर्शक आणि शिक्षक आहेत. मला खूप वाचन आवडते.

माझे आजोबा

 माझे आजोबा

             आयुष्य खरोखर किती महत्त्वाचे आहे याची शिकवण देणारी व्यक्ती माझ्या आजोबांशिवाय इतर कोणी नाही. तो सुमारे 72 वर्षांचा आहे. तो धार्मिक मनुष्य आहे. तो खूप साधा ड्रेस घालतो. त्याला चांदीचे केस आहेत आणि तो खाणे आणि राहण्याच्या सवयींबद्दल खूप खास आहे. यशवंत असे त्याचे नाव आहे.

            तो खूप प्रेमळ आणि प्रेमळ आहे. त्याचे हृदय मोठे आहे. म्हणूनच तो नेहमीच गरीब आणि असहाय्य लोकांना मदत करतो. त्याचे कोमल डोळे आणि प्रेमळ हात नेहमी माझ्या सभोवती असतात. तो माझ्या गरजा भागवतो. तो कधीही स्वत: च्या सुखसोयींकडे पहात नाही. संपूर्ण कुटुंबासाठी बलिदान देण्यासाठी तो सदैव तत्पर असतो. तो अडचणींमध्ये चांगला सल्ला आहे. त्याचा सल्ला आणि मदत घेण्यासाठी आम्ही त्याला घाई करतो. आमच्या शेजारीसुद्धा सर्वच त्याचे गुणगान करतात.

             माझे आजोबा नेहमी मला चांगले आणि काय वाईट आहे, समाजात कसे वागावे, वडीलधा respect्यांचा आदर कसा करावा आणि प्रेम कसे करावे याबद्दल मार्गदर्शन करतात. तो मला सर्व काही मैत्रीपूर्ण पद्धतीने सांगतो. मी चुकलो तर तो मला सुधारतो. माझ्या गरजेच्या वेळी तो माझा तत्त्वज्ञ आहे. तो ज्ञानाची संपत्ती आहे. म्हणून जेव्हा जेव्हा मला काही प्रश्न पडतात तेव्हा मला खात्री आहे की तो मला एका चांगल्या स्पष्टीकरणाने समाधान देतो. तो मला खूप छान आणि अर्थपूर्ण कथा सांगतो ज्या मला जीवनाचे धडे देतात. आमच्यात खरोखर एक चांगली बाँडिंग आहे. मी नेहमी त्याच्याबरोबर संध्याकाळी फिरण्यासाठी जातो. तो मला संस्कृत इंग्रजी बोलायला शिकवतो. तो आमच्या कुटुंबाचा आधारस्तंभ आहे. तो कुटुंबाला प्रेम व आपुलकीने ठेवण्याचा प्रयत्न करतो. म्हणून प्रत्येकजण त्याचा आदर करतो. म्हणून मला माझे आजोबा खूप आवडतात आणि आवडतात. मी नेहमीच देवाला प्रार्थना करतो की त्याला आनंदी, निरोगी आणि दीर्घ आयुष्य मिळावे.

सावध अदिती 2020

 सावध अदिती

       तो सोमवार होता आणि आदिती शाळेत उशीर झाली होती. ती घाईघाईने चालत होती म्हणून तिला तिचा पहिला इंग्रजी कालावधी चुकला नाही. जवळच्या शाळेत पोहोचताच तिला खांद्यावर तीन अनोळखी माणसे पोत्या घेऊन आल्या.

       ते तिच्या समोर चालत असताना त्यांना पोत्यात काही हालचाली दिसल्या. जेव्हा तिने हे काळजीपूर्वक पाहिले तेव्हा तिला समजले की त्यांनी काही मुलांना पकडले आहे आणि त्यांना कुठेतरी नेले आहे. ती त्यांना थांबविण्याचे धाडस करू शकली नाही परंतु कदाचित ते तिच्या शाळेतील मुले असतील असा विचार करून त्यांचे अनुसरण करण्याचे ठरविले.

          ती तिच्या शाळा आणि इंग्रजी कालावधीबद्दल विसरली आणि त्यांचे अनुसरण करण्यास सुरवात केली. जेव्हा तिघे अंबाजी चौकात पोहोचले तेव्हा त्यांनी एका छोट्या गल्लीत गर्दी केली. आदितीनेही गल्लीत प्रवेश केला. काही अंतर चालल्यानंतर ते एका निर्जन जुन्या इमारतीत पोहोचले

          तिने आत जाण्याची हिम्मत केली पण जवळच असलेल्या पोलिस ठाण्याला कळविण्याचा निर्णय घेतला, तिने जे काही पाहिले ते पोलिस निरीक्षकांना सांगितले. थोड्याच वेळात इन्स्पेक्टर व त्यांचे सहकारी व आदिती घटनास्थळी दाखल झाले. त्यांनी संपूर्ण इमारतीचा शोध घेतला आणि त्यांना आश्चर्य वाटले की त्यांना एका बंद खोलीत 6 ते years वर्षे वयोगटातील 6 मुले आढळली.

         तिघांनी तेथून पळण्याचा प्रयत्न केला पण तो सुटू शकला नाही. त्यांनी सर्व सहा लहान मुलांची सुटका केली. आदितीने त्या सर्वांना ओळखले कारण ते सर्व तिच्याच शाळेतले होते. इन्स्पेक्टरने सर्व मुलांना तिच्या शाळेत नेले आणि गुन्हेगारांना पकडण्यासाठी आणि सहा विद्यार्थ्यांना वाचविण्यात आदितीने त्यांना कशी मदत केली हे प्रिन्सिपलला सांगितले. मुख्याध्यापकांनी घाईघाईने विधानसभा बोलावली आणि मुख्याध्यापक आणि पोलिस निरीक्षक यांच्या हस्ते आदितीचा सत्कार करण्यात आला. त्यानंतर तिच्या नावाची वर्तमानपत्र, शाळा आणि पोलिसांनी बहादुरी पुरस्कारासाठी शिफारस केली. आणि पुढच्या प्रजासत्ताक दिनी तिला 'शौर्य पुरस्कार' घेण्यासाठी दिल्लीला बोलावण्यात आले आणि अशाप्रकारे आदितीला भारतीय राष्ट्रपतींच्या हस्ते गौरवण्यात आले आणि 'द ब्रेव्हरी अवॉर्ड' देऊन गौरवण्यात आले.

प्रामाणिकपणा हे सर्वोत्तम धोरण आहे 2020

 प्रामाणिकपणा हे सर्वोत्तम धोरण आहे

        प्रामाणिकपणा एक महान पुण्य आहे. एक प्रामाणिक माणूस उच्च वर्णाचा असतो. प्रामाणिकपणा आयुष्यात नेहमीच पैसे देतात. हे त्वरित फायद्याचे नसते, परंतु यामुळे आपल्याला दीर्घकाळ मदत होते. लोक प्रामाणिक माणसावर अवलंबून असतात. ते त्याच्याकडे आदराने आणि प्रामाणिकपणे पाहतात. प्रामाणिक माणूस म्हणजे स्वत: चा सन्मान करणारा. तो उच्च नैतिक भावनेचा माणूस आहे. तो निर्भय आणि धैर्यवान आहे. तो इतरांसमोर डोके टेकत नाही. तो धैर्याने आणि आत्मविश्वासाने आयुष्यातील कोणत्याही परिस्थितीचा सामना करू शकतो. अशा प्रकारे प्रामाणिकपणा हे सर्वोत्तम धोरण आहे.

          आम्ही स्पर्धांच्या जगात जगतो. जास्तीत जास्त संपत्ती आणि सामर्थ्य यासाठी उंदीरची शर्यत आहे. हे कट-गलेच्या स्पर्धांचे वय आहे. लोक प्रामाणिकपणा विसरतात. त्यांना रात्रभर श्रीमंत व्हायचे आहे. म्हणून ते बेईमान होतात. व्यावसायिकांना वाटते की ते प्रामाणिक असल्यास पैसे कमवू शकत नाहीत. आपली सामाजिक व्यवस्था पैशाच्या शक्तीवर आधारित आहे. म्हणून प्रत्येकजण पैशासाठी वेडा आहे. प्रामाणिक माणूस बर्‍याचदा त्रास सहन करतो. कधीकधी स्वतःकडे व कुटुंबाची देखभाल करण्यासाठी त्याच्याकडे पैसे नसतात. पैशाच्या अभावामुळे त्याच्या मुला व मुलींना चांगले शिक्षण आणि वैद्यकीय उपचार मिळणार नाहीत. आपल्या समाजात पैशाचा महत्त्वपूर्ण सहभाग असतो. बेईमान माणूस अधिक प्रामाणिकपणाने जगतो आणि प्रामाणिक माणूस. अशा प्रकारे प्रामाणिकपणावरील विश्वास हादरला. प्रामाणिक माणूससुद्धा प्रामाणिकपणाचे सर्वोत्तम धोरण आहे की नाही याचा विचार करण्यास सुरवात करतो.

             चला या संपूर्ण गोष्टीची समीक्षात्मक तपासणी करू या. अप्रामाणिक माणूस विचार करतो की तो बेईमानीने श्रीमंत होईल. पण हे बरोबर नाही. एखादा प्रामाणिक माणूस पैशाच्या अभावी संकटात सापडतो. पण शेवटी तो आनंदी होईल. अप्रामाणिक मार्गाने मिळवलेला पैसा किंवा संपत्ती फार काळ टिकत नाही. आम्ही आज मिळवतो आणि उद्या ते गमावतो. बेईमान माणूस नेहमी भीती, अनैतिक आणि भ्रष्ट असतो. त्याला अंतर्गत सुख नाही. एक प्रामाणिक माणूस गरीब असू शकतो, परंतु तो निर्भय, आनंदी आणि समाधानी असतो. त्याचा सर्वांचा आदर आहे. पण समाजात बेईमान माणसाचा द्वेष केला जातो.

             अप्रामाणिक माणसाला त्या काळासाठी काही फायदे असू शकतात. पण लवकरच त्याच्या चुका समजल्या जातात. अप्रामाणिक माणूस हा समाजासाठी शाप असतो. तो समाजातील संपूर्ण व्यवस्था उध्वस्त करतो. अशा व्यक्तीला शिक्षा झाली पाहिजे. देवसुद्धा त्याच्यावर दु: खी नाही. म्हणूनच "प्रामाणिकपणा हे सर्वोत्कृष्ट धोरण आहे" या म्हणीवर आपण नेहमी विश्वास ठेवला पाहिजे. एका महान इंग्रजी कवीने अगदी बरोबर सांगितले आहे की, "प्रामाणिक माणूस म्हणजे देवाची सर्वश्रेष्ठ निर्मिती".

                         

                           मानवाची सेवा ही गो ही सेवा आहे लोक देवाला प्रसन्न करण्यासाठी आणि त्याची सेवा करण्यासाठी धार्मिक स्थळे पाहतात आणि धार्मिक समारंभ करतात. हे समान लोक बर्‍याचदा आजूबाजूच्या मानवी दुःखांबद्दल उदासीन असतात. त्याच्या निर्मितीवर प्रेम आणि काळजी न घेता आपण देवाची सेवा कशी करू शकतो?

           कोलरिज त्याच्या रीम ऑफ द अ‍ॅडियन मॅरीनरमध्ये लिहितात: 'तो सर्वात उत्तम प्रार्थना करतो, ज्याला सर्व गोष्टी आवडतात / लहान आणि दोन्ही गोष्टी आवडतात; / आपल्यावर प्रेम करणा dear्या प्रिय देवासाठी / त्याने आम्हा सर्वांना निर्माण केले.' 'बेन अ‍ॅड अबाउट' या कवितेतही हेच सत्य आहे. बेन अ‍ॅड रेकॉर्डिंग एन्जिलला त्याचे नाव 'आपल्या मित्रांवर प्रेम करणारे म्हणून' लिहिण्यास सांगते. परमेश्वरावर प्रेम करणा those्यांमध्ये त्याचे नाव पहिले आहे.

           आम्ही देवावर कृपा करावी आणि जीवनातील भीषण संघर्ष आणि दुर्दैवाने आपल्याला मदत करावी अशी आम्ही प्रार्थना करतो. आम्ही भुकेलेल्या, आजारी आणि अपंग लोकांच्या दु: खाकडे डोळेझाक करतो हे पाहिल्यावर जेव्हा देव आपल्या प्रार्थनांचे उत्तर देईल अशी अपेक्षा आपण कशी करू शकतो? एक चांगले वळण शंभर प्रार्थनांचे मूल्य आहे. वडील डॅमियन कुष्ठरोग्यांच्या सेवेत रूग्ण झाले.

           त्याने आपले संपूर्ण आयुष्य कुष्ठरोग्यांच्या वसाहतीत सांगीतले. शेवटी तो कुष्ठरोगाने मरण पावला. वीर आत्मत्यागाचे किती चमकदार उदाहरण! देवाची कृपा प्राप्त करण्याचा हा मार्ग आहे.

हशा, सर्वोत्कृष्ट औषध

             अमेरिकन विनोदकार जोश बिलिंग्जने अगदी बरोबर सांगितले आहे: "औषधोपचारात जास्त मजा नाही; परंतु मजेमध्ये भरपूर औषध आहे." होय, हशामध्ये बरेच औषध आहे आणि ते नक्कीच सर्वोत्कृष्ट औषध आहे.

             वैद्यकीय तज्ञ म्हणतात की आपले बरेच रोग तणाव, चिंता आणि तणावामुळे उद्भवतात. म्हणूनच, जर आपण आपली जीवनशैली सर्वसाधारणपणे बदलली आणि आशावादी आणि आनंदी होऊ आणि आशावाद आणि विश्वास असेल तर आपण आपल्या बर्‍याच शारीरिक आजारांना नक्कीच हसवू शकू. हसण्यामुळे आपल्याला तणावपूर्ण काळातही मदत होते.

           विज्ञानाने हे सिद्ध केले आहे की हशा किंवा, दुस words्या शब्दांत, एक आनंदी आणि सकारात्मक स्वभाव, पचन सुधारतो, शरीरात नियमितपणे संप्रेरक विमोचन करतो आणि अशा प्रकारे आपल्याला रोगांचा प्रतिकार करण्याची शक्ती सुसज्ज करते. वैद्यकीय तज्ज्ञांचे म्हणणे आहे की हास्य आमच्या सिस्टममधून विषांचा पाठलाग करतो आणि आपल्याला शारीरिक आणि मानसिक रीत्या ताजेतवाने करण्यास प्रवृत्त करते. असं म्हणायला हरकत नाही की असे म्हटले गेले आहे की दिवसाला शंभर हसणे दहा मिनिटांच्या जॉगच्या बरोबरीचे आहे!

         सूर्य चमकताना गवत तयार करा

           गवत गवत आणि वाळलेल्या गवत आहे. कोरडे फक्त सनी हवामानात होऊ शकतात. म्हणून, सूर्य चमकताना गवत तयार करणे आवश्यक आहे. या उघडपणे सोप्या सल्लेचा अर्थ असा आहे की आपण आपल्या आधीची संधी गमावली पाहिजे आणि त्याचा जास्तीत जास्त फायदा घेतला पाहिजे.

          गमावलेली संधी पुन्हा कधीही येऊ शकत नाही. आपण चुकीच्या परिस्थितीतून स्वतःला फायदा करून घेतला पाहिजे आणि त्याचा उपयोग आपल्या फायद्यासाठी केला पाहिजे. जोखीम घेण्याची, परिश्रम घेण्याची, सर्वांगीण प्रगती करण्याची आणि समाधानी आणि आरामदायक वृद्धावस्थेसाठी आवश्यक असलेली वेळ ही तरूणपणाची असते. "लोखंड गरम असताना प्रहार" ही आणखी एक म्हण आहे तीच कल्पना व्यक्त करते. संधी पुन्हा पुन्हा स्वत: ला सादर करणार नाहीत. एखाद्यास जप्त करण्याची तयारी ही जेव्हा स्वत: ला ऑफर करते तेव्हा यशाची गुरुकिल्ली असते. तर, सूर्यप्रकाशाच्या प्रकाशात असताना आपण गवत बनवायला हवे.

                             वेळेत एक टाके नऊ वाचवते

           आपल्या शर्टमध्ये किंवा कपड्यातला एक लहान फाडणे काही टाके घालून सुधारला जाऊ शकतो. परंतु जर आपण त्याकडे दुर्लक्ष केले आणि दुरुस्तीस उशीर केला तर अश्रू मोठ्या प्रमाणात वाढतात आणि त्यानंतर आणखी बरेच टाके आवश्यक असतात. किंवा फाडणे कदाचित दुरुस्तीच्या पलीकडे असू शकते आणि आपल्याला कदाचित शर्ट किंवा ड्रेस पूर्णपणे काढून टाकण्याची आवश्यकता असू शकते. हा या म्हणीचा शाब्दिक अर्थ आहे.

        मूलभूत अर्थ तथापि, असा आहे की आपण किरकोळ आरंभिक दोषांकडे दुर्लक्ष केल्यास आम्हाला खूप त्रास द्यावा लागेल. धरणातील छोट्या क्रॅकमुळे वेळेत दुरुस्ती न केल्यास मोठ्या प्रमाणात उल्लंघन होऊ शकते आणि आसपासच्या भागात पूर येऊ शकतो. फर्निचरच्या तुकड्यात किंवा जहाजाच्या छोट्या क्रॅकमुळे मोठ्या दुर्घटना होऊ शकतात.

       सुरुवातीस कोणतीही समस्या निरुपद्रवी दिसते. मग ते वाढते आणि शेवटी आम्हाला वेळ, शक्ती, पैसा आणि त्रास या दृष्टीने एक भारी किंमत मोजावी लागेल. म्हणून अंकुरातील अडचण दूर करणे आवश्यक आहे. म्हणी आपल्याला सुरुवातीला रोग किंवा त्वरेने त्वरित सामोरे जाण्याचा सल्ला देते, नाहीतर कदाचित ते हातातून जातात. वेळेवर कृती केल्याने नंतर बर्‍याच अनावश्यक अडचणी वाचतात. वेळेत एक टाका नेहमी नऊ वाचवते.

वेळ आणि लाट कोणासाठीच थांबत नाही

           आळशी व्यक्ती अशी कल्पना करते की जगात तो किंवा तिचा सर्वकाळ असतो. बडबड व्यक्तीला वाटते की वेळ हा त्याचा गुलाम आहे आणि जेव्हा जेव्हा तो किंवा ती इच्छा करतो तेव्हा काम करू शकते. तथापि, हे तसे नाही. अशी एक म्हण आहे की वेळ व वेळ कुणाचीही वाट पाहत नाही. भरतीची निश्चित वेळ असते आणि कोणाचीही प्रतीक्षा करू नका. त्याचप्रमाणे काळ कुणाचीही वाट पाहत नाही. घड्याळ टिकत राहते. जर आपण दर मिनिटास काहीतरी चांगले कार्य करण्यासाठी वापरत नसाल तर आपण आपले जीवन फक्त वाया घालवितो.

          ते म्हणतात, "आपण आज काय करू शकता उद्यासाठी कधीही सोडून देऊ नका." तर आपण वेळेचा सन्मान करू आणि गोष्टी केल्या पाहिजेत तेव्हा करू. उद्या आपण आज काय करू शकतो ते उद्या सोडत नाही. प्रत्येक गोष्टीसाठी एक वेळ आहे. आपण काम करीत असताना कार्य करा; आपण खेळता तेव्हा खेळा; अभ्यास करताना अभ्यास करा. आपण काही तास टीव्ही पाहणे, मित्रांसोबत गप्पा मारणे किंवा काहीच न करता घराभोवती फिरणे यासारखे निरुपयोगी तासांमध्ये व्यर्थ राहू नये. आयुष्यात यशस्वी आणि यशस्वी होण्याची खात्री बाळगणारा प्रत्येक मिनिटास शहाणपणाने तोच वापरतो.

              

                                 सर्व ढगांना चंदेरी किनार असते

         जेव्हा लोक अडचणींचा सामना करतात किंवा अप्रिय परिस्थितीत स्वत: ला शोधतात तेव्हा लोक सामान्यत: खूप निराश आणि दुःखी असतात. तथापि, अशा प्रत्येक अडचणीची स्वतःची सकारात्मक बाजू असते. एक फुलपाखरू त्याच्या कोकूनमधून बाहेर येण्यासाठी असाध्यपणे संघर्ष करीत आहे आणि निसर्गाच्या क्रौर्यावर आश्चर्यचकित होऊ शकते; परंतु हा संघर्ष त्याचे पंख मजबूत बनवितो आणि नंतर सहज उड्डाण करण्यास मदत करतो. त्याचप्रमाणे, प्रत्येक गडद ढगाला चांदीची अस्तर असते, म्हणजेच प्रत्येक अडचणीचा स्वतःचा सकारात्मक परिणाम असतो.

         अनाथ आश्रमात राहणारा मनु हा पाच वर्षांचा अनाथ होता. त्सुनामीला त्याला माहित असलेले एकमेव घर पुसले तेव्हा अनाथाश्रम होते. त्याच्यासाठी जगाचा शेवट असल्यासारखे वाटत होते. तथापि, काही सामाजिक कार्यकर्त्यांद्वारे तो एका जोडप्यास भेटला, ज्याने सुनामीत आपला एकुलता एक मुलगा गमावला होता. त्या जोडप्याने मनुला पाहिले, त्वरित त्याच्यावर प्रेम केले आणि त्याला त्यांच्या घरी आणि हृदयात नेले. मनुला एक सुंदर घर आणि प्रेमळ पालक मिळाले. त्सुनामी, जो त्याच्यासाठी भयानक ढग होता, त्यालासुद्धा चांदीचा अस्तर होता.

म्हणूनच, जेव्हा एखाद्याने वाईट गोष्टी घडतात तेव्हा काही चांगले परिणाम देखील मिळतात यावर विश्वास ठेवून नेहमीच आयुष्य जगले पाहिजे.

                  खोटे बोलणे (मूल्य: प्रामाणिकपणा)

        रोहन एक छान मुलगा आहे. पण त्याचा एक दोष आहे. तो अनेकदा खोटे बोलतो. एक दिवस, तो त्याचे गृहकार्य करणे विसरला. शिक्षक त्याला विचारतो, "रोहन, तू आज तुझी गृहपाठ का केली नाहीस?"

       रोहन उत्तर देतो, "मी काल आजारी होतो, शिक्षक."

       शिक्षक त्याच्यावर विश्वास ठेवतो आणि त्याला शिक्षा देत नाही. तिने त्याला माफ केले. संध्याकाळी ती बाजारात रोहनच्या आईला भेटते. तिला कळले की रोहनने तिच्याशी खोटे बोलले होते. तो अजिबात आजारी नव्हता.

      दुसर्‍या दिवशी तो पुन्हा गृहपाठ न करता शाळेत येतो. पुन्हा एकदा, तो त्याच्या शिक्षकाशी लबाड आहे. यावेळीसुद्धा शिक्षक त्याला शिक्षा देत नाही.

      नंतर तिला समजले की त्याने दुस her्यांदा तिच्याशी खोटे बोलले. ती खूप, खूप चिडली आहे. तिस third्यांदा रोहन शिक्षकांना सत्य सांगतो. तो खरोखर आजारी होता.

    परंतु, यावेळी शिक्षकाने त्याच्यावर विश्वास ठेवला नाही. ती त्याला शिक्षा देते. रोहन खूप रडतो, पण त्याचा काही उपयोग होत नाही. शिक्षक त्याला माफ करत नाही.

 तुम्ही खोटे बोलता का?